House seyredip bendeki bu "arıza karakterlere bayılma" huyunun nereden gelmiş olabileceğini düşünürken jeton düştü:
Herşey Şeker Kız Candy'nin Terry Granchester ile tanışması ile başladı. Uyuz-yakışıklı-sarışın Anthony umurumda bile olmazken esmer-asi-arıza Terry (her ne kadar çizgi karakter de olsa) beni kendine resmen aşık etmişti. 12-13 yaşındaki tıfıl ben, okuldan geldiğimde tv karşısında Şeker Kız Candy'i beklemeye başlamıştım.
O sümüklü Candy'i nasıl kıskanır ne sinir olurdum! Candy orta yerine yayından kalktı, ben öksüz gibi kaldım...
Yeni "arıza"mı bulmak uzun sürmedi. Bir gece televizyonda tesadüfen bir film izlemeye başladım. Ana karakter Heatcliff hemen aklıma kazındı. Meğer Uğultulu Tepeler'in Heatcliff'iymiş karşımdaki! Bunca yıl geçti, bence en etkileyici ve en arıza roman karakteri hala kendisi. (Koku'daki Grenouille de pek aşağı kalmaz gerçi ama Heatcliff'in yeri ayrı.)
Anlayacağınız taa ergenlikten miras bu arıza-severlik... Suçlusu da ben değilim, hep o Terry ve Heatcliff !
