MUSTAFA KEMAL'İ DÜŞÜNÜYORUM

     Bir öğretmen olarak görüyorum ki her 10 Kasım bir öncekinden daha da solgun geçiyor... Çocuklar mı duyarlılığını kaybediyor yoksa biz öğretmenler sınavlar-sözlüler derken bu çocukları iyi eğitemiyor muyuz diye düşünüyorum... Nedeni ne olursa olsun bir terslik, bir yanlışlık var...

       Küçükken herkes Atatürk'ü sever sanıyordum, bir tek benim değil herkesin gözleri doluyor sanıyordum. Kutlamalarda okunan şiirlerde öğretmenlerimin, arkadaşlarımın nasıl duygulandığını hatırlıyorum. Şimdi aradan yıllar geçti ve artık ben hala gözleri dolan "azınlıkta"yım. Çoğu kişi için 10 Kasımların, 29 Ekimlerin bir "angarya" olduğunu, anlamını çoktan kaybettiğini görüyorum... Ve bugün, herşeyi çoktan unutmuş olan "çoğunluğa" inat, her dineyişimde mavi önlükle ve gözyaşlarıyla dinlediğimiz bu şiiri bir kere de 10 Kasım 2009'da okuyorum:

MUSTAFA KEMAL'İ DÜŞÜNÜYORUM

Mustafa Kemal'i düşünüyorum;
Yeleleri alevden al bir ata binmiş
Aşıyor yüce dağları, engin denizleri.
Altın saçları dalgalanıyor rüzgarda,
Işıl ışıl yanıyor mavi gözleri.

 

Mustafa Kemal'i düşünüyorum;

Yanmış, yıkılmış savaş meydanlarında

Destanlar yaratıyorlar cihanın görmediği

Arkasından dağ dağ ordular geliyor

Her askeri Mustafa Kemal'i gibi

Mustafa Kemal'i düşünüyorum;

Gelmiş geçmiş kahramanlara bedel

Hükmediyor uçsuz bucaksız göklere.

Al bir ata binmiş yalın kılıç

Koşuyor zaferden zafere...

Mustafa Kemal'i düşünüyorum;

Ölmemiş bir kasım sabahı!

Yine bizimle beraber her yerde

Yaşıyor dört köşesinde vatanın,
Yaşıyor damar damar yüreklerde.

Mustafa Kemal'i düşünüyorum;

Altın saçları dalgalanıyor rüzgarda;

Mavi gözleri ışıl ışıl, görüyorum.

Uykularıma giriyor her gece.

Ellerinden öpüyorum.