Bloguma kötü şeyler yazmaktan hoşlanmıyorum ama içimdekini eşime de boşaltmak istemiyorum çünkü zavallım her gün sürekli sorunlar ve psikopatlıklar dinleyerek yaşamaya çalışıyor... Bir de üzerine öğrencilerimin beni depresyonun eşiğine getiren sorunlarını yüklemek istemiyorum...
Bu sene biri benim rehber öğretmeni olduğum sınıfa olmak üzere 3 kardeş geldi bizim okula. Toplamda 7 kardeşler. 4. sınıfta olan kızın zekası geriden takip ediyor. 5. sınıftaki kız ve 6. sınıftaki E.(Benim sınıfımda) olan çocuklar ise daha ilk günden dikkatimi çekti, zehir gibiler. Köyden geldikleri halde deliler gibi çalışıp sınıfa yetişmeye başladılar.
Aile tanıma formu verdiğimde anneleri "Çocuklarıma zarar verebileceği için babalarının çocuklarımdan uzak tutulmasını istiyorum" yazmış... Anne çalıştığı için çocuklara gündüz evinde yaşadıkları annaneleri bakıyor, ateşi var diye eve gönderdiğim çocuğu git başımdan diye okula geri yolluyor... Bir şey söylemek istemiyorum, Allaha'a havale ediyorum kendisini...
Bugün ise E.cik ile 5. sınıftaki kız kardeşi, okula gelmedi çünkü mahkemede babalarına karşı tanıklık etmeye gittiler... Daha minicikler ve o kargaşanın içinde bilmem kaçıncı defa mahkemeye çıkıp babaları aleyhine ifade veriyorlar... Haksızlık bu...
Çocuklarla uğraşmak yorucu olsa da bir yandan çok güzel. Özellikle doğudaki çocuklar hala saf, hala masum... Ama yaşadıkları aile problemleri, mali sorunları beni depresyonun eşiğinde tutuyor... Mali destek vermeye, olabildiğince çok ilgi gösterip sevmeye çalışıyorum ama aslında hepsi boş. Anneleriyle babalarıyla birlikte olmaya, sağlam bir aileye ihtiyaçları var ve onlara bunu sağlamaya hiçbirimizin gücü yetmiyor...
9 kişi üşenmeyip içini döktü:
İçim parçalanıyor. Sen varsın yanlarında, gücün yettiği kadarıyla eminim ailelerinden görmedikleri bir çok şeyi senden görüyorlar. Ne mutlu sana.
Ben yardım etmeye çalışıyorum ama nereye kadar... Bir de aile içi olaylara karışamıyoruz çünkü aileler çok sert tepki veriyor...
sen sadece öğretmenleri olarak bile emin ol çok fazla şeye hizmet ediyorsun onların hayatında. Büyüklerin sadece anne babaları gibi olmadığını görmek bile onların hayatını öyle çok etkileyecek ki.
:( Lütfen üzme canını sen iyi bi insansın ve yapabileceklerin sınırlı.
Ne diyeceğimi bile bilemiyorum gerçekten dokundu yazı :( Keşke herkes senin gibi olabilse...
yazınızdan çok etkilendim.. türkiye gerçeklerini bizlere gösterdiğiniz ve hatırlattığınız için çok teşekkür ediyorum.. gerçekten yazık oluyor bu çocuklara, ama onları düşünen kim.. burda sunulanlar gibi hayat toz pembe değil..
Aslı, bazen gelip "Öğretmenim siz annemiz gibisiniz" diye sarılıp gidiyorlar o zaman çok mutlu oluyorum:) Ya da mektuplar yazıyorlar bir görsen...
Marshmallow, bugün yapabileceklerimin sınırlı olduğunu tokat gibi anladım zaten sonra da çıktım sınıftan gittim ağladım geldim... Gittim bir de rehber öğretmeni ağlattım, ama sonuç hep aynı, hepimiz zil çalınca kendi evlerimize geliyoruz.
Meltem, biliyorum bu söz ağır olacak, belki söylememem lazım ama bazen kedi köpeklerin değil anne-baba olamayacak insanların kısırlaştırılmasını istiyorum... Ama bakıyorum hep o kadınlar 7.-8. çocuklarına hamile, o adamlar hamile eşlerini çevire çevire dövüyor ve yardımlarla geçiniyorlar... Gerçekten yazık bu çocuklara, şanssız doğuyorlar...
Bugün öğrendim ki o dava henüz sonuçlanamamış, ocak ayında çocukların tekrar tanıklığına başvurulacakmış...
Bu arada E. yi bugün rehber öğretmene götürdüm, kadını şaşkına çevirmiş "Hiç böyle çocuk görmemiştim, ne kadar aklı başında ve zeki zehir gibi!" dedi.
Umutluyum, inşallah o kendini kurtaracak...
Canim bende ögretmenlik yapiyorum ve ne agresif, ne perisan cocuklar görüyorum, aslinda cok masum, cok zor durumda olanlar, kendi iclerine gizliyorlar, ailelerinin bir aynasi gibiler. Yazdiklarini okuyunca benimde gözüm doldu. Ama bilemiyorsun canim, o cocuklar toz pembe bir dünyada büyümüyorlar maalesef ama Allah bilir ilerde nerelerde olacaklar, Allah yardimcilari olsun
Valla bugün eşime bizim problemli öğrencilerden birini daha gönderdik... Biri zaten şizofren de, bu kız da arkadaşlarından yediği dayaklar yüzünden yüzü gözü kabuk dolu, okulda sürekli hırsızlık yapan bir kız... Ama dayak yedi dediysem de öyle sakin sessiz birşey sanma, bilerek sataşıyor insanlara... Düşünmemeye çalışıyorum... Düşündükçe kendimi toparlayamıyorum çünkü...
Yorum Gönder