Okuldaki Çanakkale Şehitlerini Anma Programını ben ve 3 öğretmen arkadaşım düzenledik... Ben bilgisayarla ilgili sunum bölümlerini hazırladım, programda şiirler ve koronun türküleri dışında bir de video vardı.
Video TRT'de daha önce yayınlanan Kınalı Kuzular'dan sahneleri de içeriyordu. Programda bu videoya kadar başarıyla kendimi tuttum. Ama ne zaman ki video başladı, Gülay Hey Onbeşliyi söylemeye başladı... Tutamadım kendimi... Kınalı Ali'nin mektubu... Annesinin cevabı... Tam toparlanmaya çalışırken tekrar başladı : "Eledim Eledim" diye...
O kadar çok ağladım ki... Seyrettiklerime... Dinlediklerime... Düşündüklerime... O minicik çocukların yüzlerindeki ifadelere... Bugünkü halimizin gidişatına... Daha 33 yaşındayken şehit olan amcama...
Bir o zamanlara bakıyorum, bir bugünkü haberleri seyretmeye dayanamayan halimize... Bir o zamanlara bakıyorum, bir de şimdi aynı duruma düşsek halimiz ne olur diye; düşünmek istemiyorum, dayanamıyorum...
Bugün yalnız kalmak istiyorum, içimde birikenleri akıtmam lazım... Bir de yetiştirdiğimiz öğrencilere baktıkça hissettiğim hayal kırıklığını ve isyanı bastırmam lazım...
Bugün benden bu kadar...
LinkWithin
4 kişi üşenmeyip içini döktü:
Bugün törende çocukların sunduğu her anı da benimde boğazımda düğümler birikti,birikti ama benim sekizlerimdeki,yedilerimdeki kayıtsızlığı görünce hangisine içim yansın şaştım kaldım...ooofff ooofff...
yazıkki bende genç nesille alakalı aynı düşünceleri paylaşıyorum ve şehitlerimize çok yazık olduğunu düşünüyorum.
Aynen, çocuklarda hiçbir düzelme sağlayamıyoruz... Babaları anneleri geliyor bakıyorum adam-kadın da aynı... Kadın gelmiş yalan söylüyor, adam öğretmenle konuştuğuna bakmadan eller cebinde küfürleri sıralayarak konuşuyor... Büyük bir umutsuzluk var içimde, bir de vicdan azabı...
Deniz, şehitlerimize boşuna öldü demek çok yanlış olur ama bazen sınıfa bakıyorum ve bu çocuklar 3-4 yıl sonra 18 yaşına gelip askere gidecekler diyorum... Önümdeki psikopat çocuk nöbet tutarken ben nasıl evde huzurla uyuyacağım?
Yorum Gönder